Te kort

Inmiddels alweer een week in Nederland, maar hier is toch nog even het verslag van het laatste deel van mijn reis. Bedankt allemaal voor het meelezen, het is een mooi dagboek voor mezelf geworden, maar het is nog iets specialer als je weet dat er mensen met je meegelezen en -geleefd hebben.

Vrijdag 21 t/m zondag 23-2
Drie dagen Lesotho verkennen, met de auto het land in en dan verder te paard. Heel benieuwd hoe ik dit zou gaan vinden... weinig luxe, back to basic, hygiëne ver te zoeken. Philip, onze gids en oude bekende van Tamara, neemt ons in de 4x4 mee door de Sani Pass, de enige pas aan die kant van de Drakensberg waarmee je in het koninkrijk Lesotho kunt komen. Onverharde weg, ongerepte natuur, en regen en mist. Heel veel regen en mist. Philip en Tamara lieten me weten dat ik zo ontzettend veel van het uitzicht niet te zien kreeg op deze manier, ik wist niet wat ik miste en vond het al super. In het dorpje aangekomen waar we onze paarden zouden bestijgen was het inmiddels droog, en wat een uitzichten zeg, ik bleef me na elke bocht verbazen.
Lesotho is erg bergachtig, en aan de oostkant (waar wij waren) liggen de dorpjes nog niet zo dicht bij elkaar. Mensen wonen in rondavels, ronde stenen huisjes met een rieten dak. Er staan in elk dorp een paar wc-gebouwtjes, daarin zit gewoon een gat in de grond, met een soort bankje met WC-bril erboven. Ook zijn er een paar drinkwaterkraantjes. Elk dorp heeft een chief, die weer verantwoording moet afdragen aan een opperchief, en zo door tot aan de koning. Voor transport worden nog paarden en ezels gebruikt, en er rijden taxibusjes om mensen naar Zuid-Afrika te brengen om te gaan werken. Overal in de bergen zie je kleine herdershutjes, die de jonge herders zelf bouwen om te overnachten als ze hun kuddes schapen, geiten of koeien hebben laten grazen. Mensen hebben een wollen deken omgeslagen die hen warm houdt als het koud is, en koel houdt bij hitte. Het lijkt 200 jaar terug in de tijd, aan de andere kant zie je de moderne invloeden. Ineens een telefoonpaal bovenop een berg. Mensen die geld vragen voor diensten, in plaats van 'ik help mee jouw vloer opnieuw mooi te maken met een mengsel van zand en mest, en dan mag ik met jullie mee eten'. Je moet geen hoogtevrees hebben daar, de paarden brengen je over smalle glibberige rotsachtige bergtoppen naar waar je wilt zijn. Ongelooflijk, net berggeiten, dat hoef je met een Europees paard echt niet te proberen!
Dit weekend was ontzettend indrukwekkend, overweldigend, bijzonder. De bewoners van Lesotho verwelkomden ons in hun land, in hun dorp, in hun huis. Er werd voor ons gekookt alsof we hoog bezoek waren, en Tamara en ik sliepen in een eigen rondavel. De kinderen wilden met ons mee wandelen, en probeerden in hun beste Engels met ons te praten. Ze leren allemaal Engels op school, en een meisje vertelde me dat ze worden geslagen als ze in die les geen Engels spreken. Iedereen heeft een naam in hun eigen taal (Basotho) en een Engelse naam.
Als afsluiter van het weekend kreeg ik nog traditioneel bier te proeven (jakkes), en werd ik getrakteerd op veel beter zicht op de Sani Pass. Met de wolken voor de bergen deed het me denken aan het nummer Wuthering Heights, van Kate Bush. Mooi mooi mooi!

Maandag 24-2
Met de auto terug naar Durban waar we Sdudla, Tamara's vriendin, ophalen om naar Hluhluwe-Imfolozi National Parc te gaan. Hier zullen we hopelijk weer veel wilde dieren zien, en we gaan slapen in een tent midden in het park, misschien wel met dieren heel dichtbij! Tom (de Nieuw-Zeelander, waar ik al eerder een paar dagen mee heb gereisd), komt daar ook naartoe samen met Katie, een Duitse die hij in de tussentijd weer heeft ontmoet. Een leuk gemixt gezelschap om de komende paar dagen mee op te trekken! Sdudla heeft nog nooit wilde dieren gezien en vindt het superspannend.
Aangekomen in het park (al een giraffe gezien op weg naar de receptie) komen we Tom en Katie tegen als we inchecken, wat een timing. We gaan snel naar de overnachtingsplaats middenin het park, misschien kunnen we dan nog mee met de Night Game Drive, om meer dieren te spotten. Helaas zat die al vol, maar we wisten toen nog niet dat we weer eersterangstickets hadden voor die nacht. Er hingen borden dat olifanten de enige dieren waren die ze buiten het kamp konden houden, de rest van de dieren zouden we tegen kunnen komen daar... Zegt die vriendelijke dame bij de balie dat er twee olifanten in het kamp zijn die ze er niet uit krijgen. Als ze er de volgende ochtend niet uit zijn zullen ze worden verjaagd met schoten, maar voor nu lopen ze er rond en wordt er dus geadviseerd om ons niet buiten de tenten te begeven, de braai niet te gebruiken en vooral goed op te passen. Eh.... echt?? Brrr!
Tijdens en na het eten werden we vergezeld door meerdere dieren om ons heen, aapjes en minstens 1 hyena. Die laatste liet nog even van zich horen toen we allemaal net wilden gaan slapen, wat een huil zeg, ieee!
01u30, Katie: 'Merel, are you awake?'. 'Yeah'. 'I think this is the elephant...' Zien we toch een van die olifanten op een meter of 3 afstand van onze tent een bosje verorberen! We keken door het gaas van de raampjes van de tent heen, en het was donker dus niet alles was duidelijk, maar je zag de boompjes gewoon platgestampt worden, dan kwam er weer eens een slurf voorbij, en je hoorde hem gewoon kauwen. JEZUS wat eng en spannend. Ondertussen probeer je rationeel te beargumenteren waarom je niet bang zou hoeven te zijn. Hij is geen roofdier, hij wil ons niet opeten. Waarom zou hij ons aanvallen, hij valt alleen aan als hij zich bedreigd voelt, en wij zijn nu geen bedreiging. Toch? Drie kwartier was hij daar, poehee! Daarna geen oog meer dicht gedaan, gelukkig ging om 4u30 de wekker voor onze Early Morning Game Drive :). Sdudla bleek niet wakker te zijn geweest, en Tamara had in haar eentje heel bang liggen zijn, die kon het ook wel waarderen dat we op konden staan.

Dinsdag 25-2
Van 5 tot 8 uur met een gids in het park rondgereden op zoek naar de dieren, en die kregen we te zien. Buffels, giraffen, een cheetah, en heel veel impala's, wildebeasts en zebra's. Gek dat die een beetje 'gewoon' worden, alsof je een stel koeien ziet. Daar gaan we dus niet meer voor stil staan, zei onze gids, die zijn er zo veel!
We hebben zelf ook nog even rondgereden in het park, iedereen was doodmoe van de korte nacht, dus snel door naar onze volgende bestemming, St. Lucia. Daar aangekomen hebben we snel een goedkoop (matig) hostel geboekt, en zijn we een 2 uur durende boottocht over het meer gaan maken. En in dat meer: heel veel nijlpaarden. Ook heel veel krokodillen, maar daar hebben we er maar eentje van gezien. Heerlijk op de boot, lekker uitwaaien met allemaal een blikje redbull achter de kiezen.
Na het avondeten waren we er allemaal wel klaar mee, om 21u lag iedereen in bed... laatste nachtje, want toen we weer wakker werden zijn we naar het vliegveld in Durban gereden om mij af te zetten voor mijn terugreis. Wat duurt dat dan lang, als ik eenmaal weet dat ik naar huis ga wil ik er ook gewoon zijn! Eerst 4 uur op Durban airport, een uurtje van Durban naar Johannesburg, 3 uur daar, 8 uur naar Dubai naast een hele dikke snurkende meneer, 3 uur op Dubai waar ik wakker werd gepord door een tweeling van 2 jaar die bij mama op schoot naast me zat ('oh oh excuse me, I'm so sorry' :)), en toen nog 7 uur naar Amsterdam. De uren kroooooooopen voorbij, maar eindelijk stonden we dan toch weer bij de gate. Dion kwam me halen, zo fijn om weer bij elkaar te zijn! Thuis wachtte nog een verrassing, mijn zus Myrthe en de kindjes waren daar en Jacco kwam later ook nog, na zijn werk. Lekker met zijn allen hollandse frietjes gegeten, en toen keerde de rust terug. Ik ben er weer!


Het was een fantastisch avontuur; zo veel leuke mensen ontmoet, zo veel overwinningen op mezelf, zo veel gave dingen gedaan, zo veel geleerd over de politiek in dit land, over de nog bestaande verschillen, zo veel prachtige natuur gezien en zo veel mensen die zich inzetten voor minder bedeelden. Uiteindelijk maakte dat dat ik toch wat vaker stil sta bij hoe lekker het eigenlijk is dat ik gewoon kan doen waar ik zin in heb, wanneer ik daar zin in heb.
Een maand is te kort voor Zuid-Afrika... ik wil best nog eens terug!